Biegacz to nie ten, kto szybko biega. To ten, który nie ustaje w walce, twierdził Marc Buhl. Znaczenie słów niemieckiego pisarza doskonale rozumie dwudziestoletni Adrian Ojdana, pacjent Instytutu i członek Kadry Polski Niesłyszących w Lekkiej Atletyce. Mając poważne zaburzenia słuchu, walczył jednocześnie o sportowe trofea, wymarzony zawód informatyka oraz o miejsce wśród słyszących ludzi. I w sporcie, i w życiu Adrian kieruje się zasadą: na sukcesy trzeba zapracować.
Sportem interesował się, odkąd pamięta. W szkole podstawowej grał w koszykówkę, siatkówkę, piłkę nożną. Potem zaczął trenować pływanie. – Próbowałem różnych dyscyplin, żeby znaleźć tę, która najbardziej mi odpowiada – opowiada Adrian. W rodzinnym Staszowie nie wszyscy nauczyciele byli przychylni jego sportowym pasjom. – Gdy w wieku 9 lat syn przeszedł operację wszczepienia implantu ślimakowego, niektórzy sugerowali, abyśmy zwolnili go z zajęć WF-u – wspomina Robert Ojdana, tata Adriana. – Nie zgadzaliśmy się na to. Pisaliśmy oświadczenia, że na naszą odpowiedzialność może brać udział w zajęciach sportowych. Kupiliśmy mu nawet specjalny ochraniacz na głowę. Chcieliśmy, żeby Adrian mógł robić to, co kocha – dodaje mama Monika.
Pani Róża, rocznik 1937, niedosłuch ma od wielu lat. Długo nosiła aparaty słuchowe. Z czasem przestały jej pomagać. W wieku 70 lat zdecydowała się na wszczepienie pierwszego implantu ślimakowego, cztery lata później – drugiego. Włożyła wiele pracy, by cieszyć się światem dźwięków. Jej przykład pokazuje, że nowoczesne technologie stosowane w medycynie są skuteczne u pacjentów w każdym wieku.
Jako nastolatka straciła słuch i przeżyła załamanie psychiczne. Kiedy implant ślimakowy pomógł jej znowu słyszeć, ona pomogła sobie sama – pokonała poczucie bezsilności i trudności w relacjach z ludźmi. Odkryła w sobie pasję samotnych podróży i miłość do dalekiej Północy. „Im dalej na Północ, tym bliżej Wszechświata”, mawia nasza pacjentka Kila (Kate) Zamana, podróżniczka, fotografka, wielbicielka wyścigów psich zaprzęgów.
Z wykształcenia doktor chemii, z zamiłowania tłumacz literatury naukowej. Zna dobrze trzy języki obce. Agata Jurkiewicz, która ma wrodzoną głęboką wadę słuchu, długo nie mogła się zdecydować na wszczepienie implantu. Dziś mówi o sobie „jestem uzależniona od dźwięków” i cieszy się, że dzięki implantowi może wkładać w naukę języków mniej wysiłku. Uważa, że powinna ona być istotnym elementem rehabilitacji osób z zaburzeniami słuchu.